Daar was ik weer na een tijdje

Hallo lieve allemaal!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie geschreven heb, dus bij deze: hoe is het dan met Chiel?

Het gaat meer dan goed met mij. Zowel op het werk als erbuiten geniet ik nog steeds volop van Ecuador. Op het werk ben ik nu zo gewend dat het wel van een leie dakje gaat. De kinderen luisteren wel oke, ik ken iedereen en iedereen kent mij, ik weet wat mijn taken zijn, etc.
Ik merk alleen wel met het schrijven nu dat het wat moeilijk is om iets op papier te zetten. Er gebeurt heel veel daar niet van, maar het hoort nu tot mijn dagelijks leven. In Nederland zou ik een nogal opmerkelijk leven hebben, maar hier ben ik er helemaal aan gewend. Zowel mooi als minder mooie dingen hoor: het kan zijn dat een chico een steen naar je gooit maar diezelfde jongen maakt diezelfde dag nog een armbandje voor je en vertelt je in vertrouwen zijn verleden. Ik merk ook dat de dingen waar we het met zijn viertjes, Maxime, Sabien, Justin en ik over hebben ook is verschoven. Is praatten we meestal over misdragende jongens, meestal iets in de trend van: wat me nou toch weer overkomen is! Nu gaan de gesprekken ook steeds meer over de kleinde dingetjes waar je het `normaal` in de Nederland ook over hebt: dagelijks dingetjes en af en toe een leuk nieuwtje.
Ondertussen heb ik ook al veel meer gezien van de mensen zelf op het project. Ik ben bij Alex, de madrina en Nuria, bazin van Justin, op bezoek geweest. Wel grappig hoe die huizen kunnen verschillen, en dan met name de gezinssamenstelling(bestaat dat woord). Alex woont bijvoorbeeld in een vrij groot huis, wel in een suburbia, armere wijk, waar hij met zijn zussen, broer, vader, nichtjes en de vrienden van zijn zussen. Ze zijn in totaal met zijn elven en hebben het huis verdeeld in 4 delen: hij met zijn vader, gezin van zijn ene en andere zus en zijn broer. Het loopt allemaal een beetje in en uit oogt wel gezellig, maar ondertussen... Alex heeft zijn vader al tijden geen blik waardig geboden, feliciteert hem niet op zijn verjaardag, met Oud&nieuw wenst hij hem geen gelukkig nieuwjaar. Vroeger werd vooral hij veel geslagen door zijn vader en vanaf het moment dat hij de fysieke overmacht had en hij wist dat zijn vader hem niet meer aankon, heeft hij hem eigenlijk niet meer gesproken, hij heeft geen vader zo zegt hij zelf. Wat ik hier vooral heel opmerkelijk, en ook wel knap vind, is dat ze toch elke dag op die vierkante meter bij elkaar op de lip zitten en het toch gezellig in dat huis is. Toen ik bij hem op bezoek was heb ik lekker patat speciaal gemaakt met salade, dat ging er wel in, en daarna een filmpje gekeken. Daarna gingen we `s middags met zijn vrienden sporten, maar waar? Nouja, aan beide zijden van de straat stop je een paal in de grond en volleyballen maar. Ik bakte er niks van: ik zat samen met Alex en een vriend van hem in een team en we speelden ook voor geld. Ze hebben hier een nogal rare manier van spelen dus bakte er niks van en die vriend van Alex was behoorlijk pissig aant worden: Colorado no hagas así, aah chucha ese man no sabe! Wat mij dan weer aanspoorde om nog maar een slechte bal te geven. Vervolgens, dit lijkt dan wel weer op Nederland, drinkt men na het sporten biertjes en dan komen de gesprekken op tafel. Was erg gezellig, in een kringetje met allemaal mannetje van rond de 40-50 lekker babbelen over de regering en van alles en nog wat.
Een paar weken later ben ik met Byron naar de Madrina geweest. Ze woont ongeveer een uur met de bus van het project af en woont daar samen met haar man, dochter en kleindochter. Heel gezellig knus huisje met allemaal, vrij kitscherige spulletjes in huis en vooral veel kleuren. Ze hadden lekker vlees voor ons op de barbecue gelegd en we hebben beetje in het huis rond gekeken. De madrina vertelde me dus ze het huis 14 jaar geleden had gekocht en stukje bij beetje hebben ze bijgebouwd. Als je een huis koopt dan kun je ook een goedkoop kaal huis kopen, letterlijk de muren en het dak en dan zelf stukje bij beetje het gaan inrichten. Daarna kwam haar kleindochter, Franchesca, een klein schattig meisje van 4 jaar, o nee, ze was bijna 5 vertelde ze. Wederom was er grote interesse voor het blonde haar en de blauwe ogen en hier op het project belt ze af en toe met haar moeder naar me om te vragen of ik nog weer een keertje terug kom. Daarna zijn we gaan eten en gingen Byron en ik weer terug omdat we `s avonds een feestje hadden van Byron voor zijn slagen. Oja, feestjes heb ik trouwens ook met enige regelmaat haha! Nouja, zo heb ik ook een beetje de gemiddelde gezinnen bekeken, was erg interessant.

Op het project ben ik er ook achter gekomen wat ik wil gaan studeren in Nederland. Ik zie hier vooral dat alles er wel is, maar niet echt profesioneel. Er zijn wel goeie mensen daar niet van, maar bijvoorbeeld een kind met een aandachtstoornis, is hier dom en kan niet leren, haalt slechte cijfers en wordt misschien niet meer begeleid in het project. Dus ik ga waarschijnlijk pedagogische wetenschappen doen en wie weet kom ik daarna wel weer hierheen om ze te helpen.

Ik hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven hoe het met me gaat, nogal beetje los verhaal maar heb niet zo veel tijd. Ik probeer zsm weer een nieuwe, duidelijke te schrijven haha! dus onthou het gaat helemaal prima hier en jullie horen weer snel van.

Liefs Chiel